Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/878

żęcą mość. Ale mimo tego, na nic się wszystko nie zdało.
 — Słuchaj — rzekł książę — mam myśl jednę.
 — Do licha!... — pomruknął Bussy zawsze lękający się myśli księcia.
 — Tak... Monsoreau ma pierwszą nad tobą korzyść, ja ci dam drugą.
 — Jakto rozumiesz, Mości książę?
 — Rzecz bardzo prosta; ty mnie znasz Bussy.
 — Mam to nieszczęście.
 — Wiem, że jesteś człowiekiem, który nie umie przebaczać.
 — Jak się zdarzy.
 Książę uśmiechnął się jeszcze złośliwiej jak pierwej, przygryzł usta i kiwnął głową.
 — Mów jaśniej, Mości książę — rzekł Bussy.
 — Chętnie. Wielki łowczy pozbawił mię kobiety, którą kochałem, aby się z nią ożenić, teraz ja go pozbawię żony, a zrobię z niej moją kochankę.
 Bussy chciał się uśmiechnąć, ale się tylko wykrzywił.
 — Pozbawić żony!... — wyjąkał.
 — Nic łatwiejszego — mówił książę — jego żona powróciła do dóbr swoich, nienawidzi, jak mi