Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/880

 — Dam mu poznać, że tym sposobem ocaliłem mu życie.
 — Wybornie!...
 — Nie prawda?ż... Bussy, wyjrzyj oknem.
 — Po co?..
 — Wyjrzyj, proszę cię.
 — Bobrze.
 — Jaki czas?
 — Muszę przyznać, że piękny.
 — A więc kaź osiodłać konie, pojedziemy do Meridor.
 — Czy znasz drogę, Mości książę?
 Bussy od kwadransa grając komiczną rolę Maskarilla, udał, że wychodzi.
 — Za pozwoleniem, Mości książę — rzekł znowu — wiele koni rozkażesz siodłać?
 — Cztery, pięć, wiele ci się podoba.
 — Jeźli oddajesz do mojej woli, Mości książę, rozkażę sto...
 — A to na co?
 — Aby wrazie potrzeby, mieć się czem bronić.
 Książę zadrżał.
 — W razie potrzeby? — zapytał.
 — Nie inaczej; w tej prowincyi dużo jest lasów i nic dziwnego by nie było, gdybyśmy wpadli w zasadzkę.