Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/890

 — Widzę go... Hej!... Ribairac!.. Tutaj.
 Równie pośpiesznie, jak dwaj poprzedni jeźdźcy, przybył Ribeirac.
 — Otóż i bójka — mówił nowo przybyły — wyborna gratka. Witam was, przyjaciele.
 — Dalej! uderzmy — rzekł Entraguet.
 Straże spojrzały na siebie i na nowy posiłek, jaki przybył oblegającym.
 — Panowie — rzekł kapitan — szereg nasz źle jest ustawiony, radziłbym pół obrotu w prawo.
 Mieszczanie posłuszny rozkazowi, wykonali ten obrót.
 Prócz tego, postawa wojenna trzech rycerzy, nowy strach w nich obudziła.
 — To pewnie tylko straż przednia — mówili między sobą, chcąc znaleźć pozór do ucieczki.
 — Gwałtu! gwałtu!
 — Pali się! pali! krzyczeli.
 — Nieprzyjaciel! nieprzyjaciel! — wołali inni.
 — Jesteśmy ojcami, mamy żony i dzieci, dalej w nogi, kto może!
 Wskutek rozmaitych krzyków, z których wszystkie jeden cel miały, ogromny tumult zrobił się na ulicy, a kije zaczęły spadać na głowy ciekawych, przeszkadzających strwożonym uciekać.
 W tej chwili, hałas doszedł na plac zamko-