Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/891

wy, gdzie, jakeśmy mówili, książę posilał się czarnym chlebem i śledziem.
 Po zaciągnieniu wiadomości, książę i Bussy dowiedzieli się, że jacyś fanfaroni przybyli z Paryża, narobili tyle hałasu.
 — Trzech ludzi!.. — mówił książę — Bussy, przekonaj się, co tam takiego?
 — Trzech ludzi? — — powtórzył Bussy — idźmy, Mości książę.
 I poszli obadwa.
 Bussy naprzód, książę za nim w towarzystwie dwudziestu jezdnych.
 Przybyli właśnie, gdy mieszczanie sławny dokonywali odwrót.
 Bussy po wzroście poznał Livarota.
 — Niech mię piorun trzaśnie!... — zawołał głosem donośnym — to nasi przyjaciele z Paryża.
 — My — odrzekł Livarot — lecz wcale nie napadamy...
 — Do nogi broń!... — zawołał książę — to nasi przyjaciele.
 — Przyjaciele! — powtórzyli zmięszani mieszczanie; — trzeba im było dać hasło, a tak, to my obchodzimy się z niemi, jak z Turkami, a oni z nami, jak z poganami.
 Mieszczanie poczęli się rozstępować.
 Livarot, Entraguet i Ribeirac postąpili na