Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/899

chciałbym rozbrajać zamku. Tego mi wyraźnie książę zabronił.
 — A zatem nie ma tu bezpieczeństwa?
 — O! przy takich ludziach jak pan Bussy, Livarot, Ribeirac, Entraguet, nie licząc naszego niepokonanego księcia, zawsze jest bezpiecznie ale jednak...
 — Tak, pojmuję, kiedy ich nie ma...
 — Tak panie.
 — Wezmę więc ze stajni świeżego konia i będę szukał księcia.
 — Tym sposobem, możesz go pan znaleźć.
 — Czy pojechał galopem?
 — Stępo, panie.
 — Wybornie; wskaż mi konia, którego wziąć mogę.
 — Weź pan, którego ci się podoba.
 Pan de Monsoreau wszedł do stajni.
 Dziesięć, albo dwanaście koni najpiękniejszych pasło się u żłobu najsmaczniejszym owsem.
 — Otóż są — mówił marszałek — wybierz pan.
 Monsoreau, jak znawca spojrzał na konie.
 — Wezmę tego skaro-gniadego, kaź mi go okulbaczyć.
 — Rolanda!
 — To on się Roland nazywa?
 — Tak, to ulubiony koń księcia, jeździ na