Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/90

 — To nie odpowiedź, Najjaśniejszy panie.
 — Prócz tego, Bussy był wyzywającym.
 — Bussv?...
 — Tak?
 — Gdzie, kiedy?...
 — Na balu u Saint-Luca.
 — Bussy miałby pięciu wyzywać?... oh... nie, Bussy jest odważnym, ale nie szalonym.
 — A ja ci powiadam, że sam słyszałem wyzwanie, prócz tego, dowód jasny, że mógł ich wyzwać, bo poranił Schomberga, d’Epernona i o mało nie zabił Quelusa.
 — Nie mówił mi o tem, ale muszę mu podziękować.
 — A ja nikomu dziękować nie myślę, tylko raz muszę skończyć z tym zawadyaką.
 — A ja — rzekł książę — ja, którego napadają twoi przyjaciele, nie tylko w osobie Bussego, ale w mojej własnej, ja brat królewski, pierwszy w narodzie po królu, ja pokażę, czy kto będzie miał odwagę w oczy mi spojrzeć.
 W tej chwili ukazał się Bussy, ubrany w zielony atłas, z haftami złotemi.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł, nisko się kłaniając — racz przyjąć moje uszanowanie.
 — Przez Boga!... otóż i on — rzekł Henryk.