Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/902

wpadł w galop, a w kwadrans miasto znikło z przed oczów jeźdzca.
 Hrabia im dale] jechał, tem bardziej zdawał się poznawać miejscowość.
 — Co u licha!... — rzekł — zdaje mi się, że jadę ku Meridor. Czy czasem książę nie pojechał do zamku?
 Czoło wielkiego łowczego zachmurzyło się, chociaż ta myśl nie pierwszy raz przyszła mu do głowy.
 — Szukałem księcia — rzekł — aby go wprzód widzieć, niż żonę, jakie szczęście, że ich razem zobaczę...
 Cierpki uśmiech prześliznął mu się po ustach.
 Koń szedł krokiem śpiesznym i pewnym.
 — Na honor — rzekł pan de Monsoreau — nie powinienem być daleko od parku Meridor.
 Koń zarżał.
 W tej samej chwili, drugie rżenie odpowiedziało.
 — Jak widzę, Roland znalazł towarzysza — mówił pan de Monsoreau.
 Koń biegł coraz śpieszniej.
 Nagle, pan de Monsoreau ujrzał mur i przy murze konia przywiązanego.