Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/91

 — Wasza królewska mość raczyłeś się mną zajmować?... — zapytał Bussy.
 — Tak — odpowiedział król — i miło mi oglądać ciebie; twarz twoja oddycha zdrowiem.
 — Najjaśniejszy panie, krwi puszczenie odświeża twarz i ja taką dzisiaj mieć powinienem.
 — Kiedy tak, panie Bussy, skoro cię napadnięto i poraniono, uskarż się, a sprawiedliwość wymierzę.
 — Przebacz, Najjaśniejszy panie, nie pobiło mię i skarżyć nie myślę.
 Henryk osłupiał i spojrzał na księcia Andegaweńskiego.
 — Mówiłem, że Bussy został w bok pchnięty.
 — Czy prawda, Bussy?... — zapytał król.
 — Musi tak być, skoro brat Waszej królewskiej mości tak twierdzi; pierwszy książę kłamać nie może
 — I odebrawszy pchnięcie — rzekł Henryk — nie skarżysz się?
 — Nie skarżę się, Najjaśniejszy panie, bo dla zemsty mam jeszcze obie ręce; a gdyby mi prawą ucięto, jeszcze mściłbym się lewą.
 — Zuchwały!.. pomruknął Henryk.
 — Najjaśniejszy panie — odezwał się książę