Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/911

jak nam nieba sprzyjają; co chcemy, mamy natychmiast.
 Monsoreau pomieszany przyjęciem księcia, wcale mu nie zwyczajnem, powitał obecnych w milczeniu i odwrócił głowę, jak sowa światłem olśniona.
 — Siadaj i jedz — rzekł książę, pokazując panu de Monsoreau miejsce wprost siebie.
 — Mości książę — odpowiedział pan de Monsoreau — chociaż mi się pić i jeść chce! chociaż jestem strudzony, nie będę jadł, pił, ani usiądę, póki nie dopełnię ważnego do Waszej książęcej mości poselstwa.
 — Przybywasz z Paryża, wszak prawda?
 — Jak można najśpieszniej.
 — A więc słucham cię.
 Monsoreau zbliżył się do Franciszka i z uśmiechem na ustach, złością w sercu — rzekł cicho: — Królowa matka Waszej książęcej mości; wybiera cię Go odwiedzić.
 Książę, na którego wszystkich oczy były zwrócone, starał się nagłą objawić radość.
 — Wybornie — rzekł — dziękuję ci panie de Monsoreau, zawsze jesteś mi wiernym. Wieczerzajmy, panowie.