Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/913

 — Upij się panie hrabio — rzekł Entraguet — nic tak nie jest pomocnem.
 — Prawda — mruczał Monsoreau — pijani o wszystkiem zapominają.
 — Jeden jest tylko środek; patrzcie, znowu nalewają.
 — Twoje zdrowie, hrabio — mówił Ribeirec wznosząc szklanicę.
 Monsoreau musiał się wywzajemnić i spełnił swoję.
 — Tak mówił książę pragnący czytać w oczach hrabiego. Tak to lubię.
 — Musisz nam hrabio — odezwał się Ribeirac — wyprawić polowanie, znasz bowiem ten kraj.
 — Masz wszystko potemu — dodał Livarot.
 — A nawet żonę — zakończył Entraguet.
 — Tak, tak — powtarzał machinalnie hrabia — mam wszystko po temu, nawet żonę...
 — A więc zapolujemy na dzika, — rzekł książę.
 — Chętnie, Mości książę.
 — Dobrze — powtórzył szlachcic andegaweński — to mi piękna odpowiedź: na miejscu wielkiego łowczego, w takich lasach, jak on posiada, dałbym najmniej dziesięciu dzików.