Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/914

 — A więc jutro polujemy na dzika! — zawołali chórem dworzanie.
 — Czy można jutro? — zapytał książę.
 — Jestem gotów na usług Waszej książęcej mości — odpowiedział Monsoreau — ale jak Jego książęca mość uważa, jestem strudzony i muszę lasy przejrzeć.
 — Wreszcie, pozwólcież mu, chociaż zobaczyć żonę — rzekł książę wesoło; co przekonywało hrabiego, że książę jest jego rywalem.
 — Zgoda!... — zawołała młodzież. — Dwadzieścia cztery godzin czasu dajemy panu de Monsoreau.
 — Zaręczam, że ich dobrze użyję — odpowiedział hrabia.
 — A, teraz — rzekł książę — pozwalam ci hrabio iść na spoczynek. Niech odprowadzą pana de Monsoreau do jego apartamentu.
 Pan de Monsoreau ukłonił się i wyszedł, uradowany i wolny od przymusu.
 Smutni więcej lubią samotność, niż nawet kochankowie szczęśliwi.

---