Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/917

w dzień dosyć niedorzeczności nagadasz, tem bardziej w nocy nie ma co słuchać.
 — Czy nie słyszysz — rzekł król wyciągając rękę w kierunku krzyku.
 — W rzeczy samej — rzekł Chicot — krzyk słyszę...
 — Co król na to powie? co król na to powie! znowu dało się słyszeć.
 — Kto wie — mówił Chicot — może twój Narcyz zachorował, albo hugonoci mszczą się na katolikach.
 — Chicot, pomóż mi się ubrać.
 — Dobrze, ale pierwej pomóż mi wstać.
 — Co za nieszczęście! co za nieszczęście! mówiono w przedpokojach.
 — To nie żarty — rzekł Chicot.
 — Trzeba nam wziąć broń — dodał król.
 — Lepiej uczynimy, zrobił uwagę Chicot, skoro wyjdziemy małemi drzwiami i o wszystkiem na własne przekonamy się oczy.
 W tej prawie chwili, za radą Chicota król wyszedł tajne mi drzwiami i znalazł się na korytarzu, prowadzącym do apartamentu księcia Andegaweńskiego.
 Ztąd ujrzał, ręce wzniesione z rozpaczą do góry i bolesne wyrzekania.
 — Teraz zgaduję — rzekł Chicot — pew-