Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/918

nie twój więzień się udusił. Muszę ci powiedzieć komplement, że jesteś większym politykiem, aniżeli sądziłem.
 — Nieszczęsny!... — zawołał Henryk — to być nie może.
 — Tem gorzej — rzekł Chicot.
 — Pójdź, pójdź.
 Henryk wciągnął Chicota do pokoju księcia.
 Okno było otwarte i pełno ciekawych, którzy oglądali drabinkę przywiązaną do balkonu.
 Henryk zbladł jak śmierć.
 — Mój synku — rzekł Chicot — wcale nie to, co myślałem.
 — Uszedł! uszedł!... — wykrzyknął Henryk tak grzmiącym głosem, że wszyscy dworzanie się odwrócili.
 Oczy króla ciskały błyskawice, a ręka konwulsyjnie ściskała rękojeść szpady.
 Schomberg rwał włosy z głowy, Quelus bil twarz pięściami, a Maugiron głową o mur uderzał z rozpaczy.
 Epernon znikł pod pozorem ścigania księcia.
 Widok cierpienia ulubieńców, uspokoił króla.
 — Daj pokój, daj pokój — rzekł do Maugirona, w pół go ujmując.