Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/920

winny? Dziesięć tysięcy talarów, kto mi powie jego nazwisko; sto tysięcy, kto mi go da żywego, albo umarłego.
 — Któż inny, Najjaśniejszy panie, jeżeli nie Andegaweńczycy?
 — Prawda — zawołał Henryk. — Andegaweńczycy odpłacą mi za to.
 Ponieważ te wyrazy były jak iskra proch zapalająca, straszny nastąpił wybuch wyrzekań i gróźb przeciwko Andegaweńczykom.
 — Tak, tak, Andegaweńczycy — mówił Quelus.
 — Gdzie oni są? — wołał Schomberg.
 — Żywcem ich drzeć w pasy — krzyczał Maugiron.
 — Sto szubienic na Andegaweńczyków — zakończył król.
 I Chicot nie milczał; wydobył szpadę i machając nią na wszystkie strony, wołał:
 — Śmierć Andegaweńczykom! śmierć Andegaweńczykom!
 Krzyk ten słyszany był po całem mieście, jak krzyk matek izraelskich, słyszany był po całem Rama.
 Tymczasem, Henryk znikł.
 Wspomniał o matce i wyśliznąwszy się z pokoju, poszedł do Katarzyny, zaniedbanej od nie-