Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/921

jakiego czasu, a ona oddana przesadzonemu nabożeństwu, czekała z przebiegłością florencką, na nową sposobność rozwinięcia swojej polityki.
 Gdy Henryk wszedł, przechylona na wielkiem krześle, była podobną ze swojemi tłustemi lecz nieco żółtemi policzkami, z oczami błyszczącemi, lecz nieruchomemi, do figury woskowej, zamyślenie wyobrażającej.
 Na wiadomość o ucieczce Franciszka, którą przyniósł Henryk, posąg zdał się ocucać nieznacznie, chociaż cała postać tylko się więcej w krzesło wcisnęła i kiwnęła głową.
 — Moja matko, ty nie nie mówisz? — rzekł Henryk.
 — Cóż mam mówić, mój synu? — odrzekła Katarzyna.
 — Alboż ucieczka twojego syna nie zdaje ci się zbrodnią, godną największej kary?
 — Mój synu, ta ucieczka, więcej warta jak korona i sam sobie przypomnij, że ci to radziłam.
 — Moja matko, znieważają mnie.
 Katarzyna wzniosła ramiona.
 — Urągają mi.
 — Bynajmniej, tylko uciekają.
 — Otóż matko, tak bronisz sprawy mojej!
 — I cóż chcesz, mój synu?