Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/922

 — Mówią, że uczucia tępieją z wiekiem i.. — wstrzymał się.
 — Co mówią? — zapytała Katarzyna ze zwykłą spokojnością.
 — Mówią, że mnie nie kochasz jak dawniej.
 — Mylisz się — zimno odrzekła Katarzyna, — Henryku, ty jesteś moim najukochańszym synem, ale ten na którego się skarżysz, jest nim także.
 — Otóż macierzyńska moralność — zawołał Henryk gniewny — wiemy co to znaczy.
 — Powinieneś lepiej wiedzieć niż kto inny, mój synu; bo względem ciebie, moja moralność, zawsze była słabością.
 — Żałujesz jej, matko?
 — Wiem do czego to wszystko prowadzi i wolę milczeć.
 — Żegnam cię pani — rzekł Henryk — wiem co mi czynić przystoi, gdy własna matka nie ma litości nademną; znajdę przyjaciół, którzy mi szczerze poradzą i pomogą.
 — Idź, mój synu — spokojnie odrzekła Katarzyna — i niech Bóg oświeci twoich doradzców, bardzo bowiem potrzebują tego.
 I pozwoliła odejść synowi.