Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/926

 — Kto?.. wszyscy twoi nieprzyjaciele, albo raczej twój nieprzyjaciel.
 — Jaki?
 — A!.. mój synu, przecież powinieneś znać twojego nieprzyjaciela, bo to Karola, mój i twój zarazom.
 — Chcesz mówić, matko, o Henryka Nawarskim?... — Tak, o Henryku.
 — Jego nie ma w Paryżu.
 — Albo ty wiesz?.. masz oczy i uszy, ale nie widzisz, ani słyszysz. Masz ludzi około siebie, ale on; głusi i ślepi.
 — Henryk Nawarski!... — powtórzył Henryk.
 — Mój synu, każde nieszczęście, jakie ci się przytrafiło, albo przytrafi, jemu możesz przypisać. Uderz, gdzie on jest, a uderzysz słusznie. O!.. ten człowiek, to miecz Boży zawieszony nad domem Walezyuszów!
 — Zatem myślisz matko, że niesłusznie obwiniam Andegaweńczyków?...
 — Najniesłuszniej; radzę ci, odwołaj rozkazy i staraj się, aby nie było zapóżno.
 I pochwyciwszy syna za rękę, popchnęła go ku drzwiom z nadzwyczajną siłą.