Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/948

 — Z łatwością... najprzód, Najjaśniejszy panie, wielką, popełniliśmy niedorzeczność.
 — Jaką?
 — Czyniąc, cośmy uczynili.
 — A!... — westchnął Henryk, napotykając dwa przenikliwe umysły, które niemogły się połączyć, aby dojść do jednego celu.
 — Tak — odpowiedział Chicot — twoi przyjaciele wołali: śmierć Andegaweńczykom! a teraz ja sam uważam, że oni nie należeli do niczego; twoi przyjaciele wołali: śmierć Andegaweńczykom! i mogli wzniecić ową wojnę domową, której nie udało się wzniecić Gwizyuszom, choć tak bardzo im potrzebna teraz; gdyby twoi przyjaciele wypłoszyli byli Andegaweńczyków, coby się stało?...
 — Alboż rzeczy zaszły tak daleko?
 — Nie mogły już chyba zajść dalej.
 — Mimo tego, nie rozumiem, co robiłeś siedząc na kamieniu.
 — Wykonywałem bardzo pilną robotę.
 — Jaką?
 — Kreśliłem obraz prowincyj, które brat przeciwko tobie podburzy i liczyłem, wiele ludzi mogą mu dostarczyć.
 — Chicot! czyż około siebie mam mieć tylko złowróżbne ptaki?...