Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/95

 — Czekaj mię trefnisiu — rzekł — zaraz powrócę.
 — Nie śpiesz się mój synku — odparł Chicot, nie śpiesz się — a skoro usłyszał, że Henryk się oddala, dodał: dobrze że mi czas dałeś.
 A kiedy ucichło stąpanie — zawołał:
 — Hola!
 Lokaj przybiegł.
 — Król zmienił rozkaz — powiedział — żąda wytwornej wieczerzy dla siebie i dla Saint-Luca. Zalecił przedewszystkiem wyborne wina. — Idź wykonaj zlecenie.
 Lokaj odwrócił się, aby spełnić rozkazy, które królewskiemi być sądził.
 Henryk udał się, jak wiemy, do apartamentu Saint-Luca, który uprzedzony o jego odwiedzinach, położył się w łóżko i staremu służącemu kazał czytać modlitwy.
 Na złoconem krześle, w rogu pokoju, z zakrytą twarzą, drzemał paź, którego Bussy przyprowadził.
 Król wszystko objął jednem spojrzeniem.
 — Co to za młodzieniec?... — zapytał.
 — Wasza królewska mość pozwoliłeś mi przywołać pazia — odpowiedział Saint-Luc.
 — Tak, tak — mówił Henryk III ci.