Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/954

 — Więc ich pozabijaliście?... — zapytał król, a potem dodał cicho — umarli nie powstają.
 — O! gdybyście ich pozabijali — dodał Chicot,
 — Ale gdzie tam — odpowiedział Schomberg — pouciekali jak gołąbki; nawet broni zetrzeć z niemi nie było można.
 Henryk zbladł.
 — Zkimeście się starli?
 — Z Antraguetem.
 — No, przynajmniej ten dostał po uszach.
 — Owszem, zabił lokaja Quelusa.
 — Zatem mieli się na baczności?... — zapytał król.
 — Zapewne: wszak sam Najjaśniejszy panie krzyczałeś: śmierć Andegaweńczykom! kazałeś poruszać działa, bić we wszystkie dzwony i chcesz żeby ludzie ogłuchli?
 — Koniec końcem — rzekł król — wojna domowa się gotuje.
 Na te słowa Quelus zadrżał.
 — Do dyabła! prawda.
 — To szczęście, że się już przekonałeś — rzekł Chicot. Panowie Sshomberg i Maugiron jeszcze o tem powątpiewają.