Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/955

 — Będziemy bronili korony i króla — odpowiedział Schomberg.
 — Co do tego, mamy Clissona, który mniej mówi a więcej działa, zrobił uwagę Chicot.
 — Mój panie Chicot — rzekł Quelus — ty co kota do góry nogami zwykle odwracasz, racz sobie przypomnieć, że przed dwoma godzinami, razem z nami krzyczałeś.
 — Ja?
 — A nawet wywijałeś szpady wołając: śmierć Andegaweńczykom!
 — Ja co innego, ja Jestem błaznom, ale wy ludzie rozumni...
 — Zgoda panowie — rzekł Henryk — nie długo wojnę będziemy mieli.
 — Co Wasza królewska mość rozkaże?... — zapytał Quelus?
 — Żebyś tak lud uspokoił, jakeś go podburzył; żebyś powrócił do Luwru Szwajcarów, gwardyę i domowników i żeby lud uważał całą sprawę, jako dzieło kilku ludzi pijanych.
 Ulubieńcy króla rozeszli się odnosząc jego rozkazy oficerom, towarzyszącym im w wyprawie.
 Henryk powrócił do matki, która czynna i zachmurzona, wydawała służbie rozkazy.