Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/957

 — A zatem dzisiaj nie mam natchnienie — zawołał król rozgniewany.
 — Bynajmniej... lecz jesteś pomieszany; przyjdź naprzód do siebie, a potem, zobaczymy.
 — Więc ty matko, myśl za mnie.
 — Widzisz, mój synu, że wydałam rozkazy.
 — Jakie?
 — Względem wyprawy posła.
 — Do kogo?
 — Do twojego brata.
 — Posła, do tego zdrajcy?... upokarzasz mię matko.
 — Teraz być dumnym nie można — odrzekła surowo Katarzyna.
 — Posła, który ma żądać pokoju?..
 — Niech go okupi, jeśli potrzeba.
 — Na co i po co?..
 — A!.. mój synu, chociażby dlatego, aby później powiesić tych, którzy uciekli. Czyś nie mówił przed chwilą, że chciałbyś ich posiadać
 — Na honor, za każdego z nich dałbym jednę prowincyę.
 — Kiedy jest cel, to warto myśleć o środkach — mówiła Katarzyna głosem przenikającym, który w głębi serca Henryka, podniecał nienawiść i zemstę.