Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/96

 — Korzystałem więc z pozwolenia twojego Najjaśniejszy panie.
 — Tak, tak — widzę.
 — Czy Wasza królewska mość żałuje swego pozwolenia?
 — Nie, nie mój drogi — i owszem, rozrywaj się, jak możesz.
 — Jakże twoje zdrowie?
 — Wielką mam gorączkę, Najjaśniejszy panie — odpowiedział Saint-Luc.
 — W samej rzeczy, takiś czerwony. — Pokaż puls; wiesz, że znam się na medycynie.
 Saint-Luc wyciągnął rękę z widocznem niezadowoleniem.
 — Tak, tak — mówił król — puls nieregularny, pośpieszny.
 — A! Najjaśniejszy panie, w rzeczy samej, bardzo jestem chory.
 — Bądź spokojny mój drogi, każę przyjść memu lekarzowi.
 — Dziękuję, Najjaśniejszy panie.
 — Sam cię będę doglądał.
 — Najjaśniejszy panie, nie pozwolę, abyś...
 — Każę sobie tutaj postawić łóżko, będziemy całą noc rozmawiali, bo mam wiele do opowiadania.
 — A!... — zawołał Saint-Luc z rozpaczą — mówisz Najjaśniejszy parne, że znasz się na me-