Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/960

 Poznał go po skrzyżowanych rękach i po baczności, z jaką patrzył na karmiące się konie.
 — Przyjacielu — rzekł hrabia — czy konie księcia są przyzwyczajone same wracać do domu?...
 — Bynajmniej, panie hrabio, lecz o którym to koniu chcesz mówić?
 — O Rolandzie.
 — Prawda; on sam wczoraj powrócił; ale to koń bardzo zmyślny.
 — Uważałem, czy mu się to często przytrafia?...
 — Bynajmniej; zwyczajnie jeździ na nim książę Andegaweński, który jest wybornym jeźdźcom i którego zrzucić nie łatwo.
 — I mnie, mój przyjacielu — rzekł hrabia nieco urażony, posądzeniem, że jeździć nie umie — i mnie Roland nie zrzucił, bo nie ubliżając księciu i ja nie źle jeżdżę. O! nie zrzucił mnie; przywiązałem go tylko do drzewa, a sam udałem się do pewnego domu. Skoro powróciłem, konia nie było, i sądziłem, że go kto albo ukradł, albo zrobił mi figla; otóż dlatego się pytałem, czy ma zwyczaj sam powracać do stajni.
 — Wrócił sam, jak to marszałek panu hrabiemu powiedzieć miał honor.