Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/962

 Pan de Monsoreyu dał znak masztalerzowi, aby mu osiodłał Rolanda.
 Co zrobiwszy masztalerz, założył trenzlę i przyprowadził konia hrabiemu.
 — Słuchaj — rzekł hrabia — i odpowiadaj na to o co cię będę pytał.
 — Dobrze.
 — Wiele bierzesz na rok?
 — Dwadzieścia talarów.
 — A czy chcesz zarobić dziesięć razy tyle?
 — O! Boże; lecz jakim zarobię sposobem?
 — Dowiedz mi się, kto jeździł wczoraj na skarogniadym koniu z białemi pęcinami i gwiazdką na czole.
 — To bardzo trudno; tylu panów przyjeżdża do księcia.
 — Prawda; ale dwieście talarów warte są pracy.
 — Ja też nie uchylam się od tego.
 — Dobrze; twoja chęć mi się podoba. Otóż masz zadatku dziesięć, abyś nie myślał, że praca będzie daremną.
 — Dziękuję.
 — Powiedz księciu, że pojechałem na przejrzenie lasów do polowania.
 Zaledwie hrabia skończył te wyrazy, gdy tentent ostrzegł go, że ktoś przybywa.