Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/965

 — Dyana nie będzie miała odwagi...
 — O! panie Bussy, powinieneś lepiej znać kobiety.
 — Remy, mnie bardzo źle.
 — Wierzę temu; lecz wracaj pan do siebie bo właśnie przepisałem ci...
 — Co takiego?
 — Udko pulardy, kawałek szynki i ciasto z rakami.
 — Nie mam apetytu.
 — Dla tego właśnie, jeść każę.
 — Remy! mam przeczucie, że ten gbur zrobi w Meridor awanturę. Powinienem był z nim jechać, skoro mnie zapraszał.
 — A to po co?
 — Abym Dyanie odwagi dodał.
 — Ona sama ją znajdzie, mówiłem i jeszcze raz powtarzam, że nie dobrze, aby pana chodzącym widziano. Dla czego pan bez mojego pozwolenia wyszedłeś?
 — Byłem bardzo niespokojny; nie mogłem usiedzieć.
 Remy wzniósł ramiona do góry, odprowadził Bussego, zamknął drzwi i posadził go przy stole; w tym czasie, Monsoreau przejeżdża przez bramę miasta.