Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/973

wając zęby złotą, szpilka,, bardzo jesteś grzeczny, lecz nie sądzę, aby się można znudzić z piękną żoną, wobec tak pięknej natury.
 — Wszak połowę mojego życia w lasach spędziłem?
 — Dlatego właśnie, tutaj nudzić się nie powinieneś. Mnie się zdaje, że im więcej przebywa się w lesie, tem więcej go się lubi. Patrzaj jaki piękny park! Ja z boleścią ztąd wyjadę i lękam się chwili, w której to nastąpi.
 — Dla czegóż masz wyjeżdżać?
 — Człowiek nie jest panem przeznaczenia. Człowiek, to liść upadły z drzewa, którym wiatr pomiata, pędzi go, a on nie wie gdzie się zatrzyma. Ty jesteś bardzo szczęśliwy.
 — Kto? ja?
 — Ponieważ możesz tu zamieszkać.
 — Jednakże niezabawię długo.
 — Nie ze wszystkiem temu wierzę.
 — O! ja nie zapalam się jak ty do pięknej natury i wcale tego parku nie znajduję zachwycającym.
 — Czy tak?... — zapytał Saint-Luc.
 — Nie inaczej.
 — Dla czego?
 — Bo mi się nie bardzo bezpiecznym wydaje