Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/977

 — O przechodzenie muru, aby się z moją zoną, widywać.
 Saint-Luc zdawał się namyślać, a pan de Monsoreau pytał:
 — No có?ż
 — Ja nic nie wiem; chyba...
 — Co?
 — Chyba ty sam tędy przełazisz.
 — Nie żartuj mój drogi.
 — Nie żartuję; w pierwszych dniach mojego ożenienia, tak samo robiłem, dla czegóż nie mógłbyś i ty tak robić?
 — Powiedz mi szczerze, ja się niczego nie lękam. Jak mię kochasz, zrób mi tę przysługę.
 Saint-Luc podrapał się w ucho.
 — Mnie się zdaje, że to ty — rzekł.
 — Daj że pokój z żartami, to rzecz nader ważna i mocno mię obchodzi.
 — Kiedy sądzisz...
 — Mówię ci, żem przekonany.
 — To co innego, jak ten człowiek przechodzi?
 — Ukradkiem, tajemnie.
 — Często.
 — Tak sądzę; na murze znać stopy, patrz tylko.
 — W samej rzeczy.