Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/979

 — Ale mimo tego, wiem że nie on...
 — Skoro nie on, to się już nie domyślam.
 — Przecież mieszkasz w zamku i powinienbyś wiedzieć.
 — Zaczekaj — rzekł Saint-Luc.
 — Aha!...
 — Jeszcze mam myśl jednę. Skoro nie ty i nie książę, to pewnie ja.
 — Ty?
 — Dla czegóźby nie?
 — Na co masz przez mur przełazie, kiedy i tak moeższ bywać w parku?
 — Wszak wiesz, że mam swoje fantazye — odparł Saint-Luc.
 — Na cóżbyś miał uciekać, kiedy ja z muru patrzyłem?
 — Miałem moje powody.
 — Bardzo źle — rzekł hrabia nie mogąc już gniewu powściągnąć.
 — Ja wcale nie przeczę.
 — Żartujesz ze mnie — mówił hrabia blednąc — trochę za długo, kwadrans przeszło.
 — Mylisz się hrabio — odpowiedział Saint-Luc pokazując zegarek — już dwadzieścia minut.
 — Obrażasz mię.