Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/980

 — Alboż ja nie jestem obrażony podobnemi pytaniami?
 — A! teraz widzę...
 — Co widzisz?
 — Że jesteś w porozumieniu ze zdrajcą, którego byłbym zabił, gdybym był znalazł...
 — Ale to mój przyjaciel — rzekł Saint-Luc.
 — Jeśli tak jest, ciebie zamiast niego zabiję.
 — W twoim własnym domu, nawet bez ostrzeżenia!
 — Jakto!... jeszcze mam nędznika oszczędzać?
 — Panie Monsoreau — rzekł Saint-Luc z powagą, — źle jesteś wychowany. Jakto obcowanie ze zwierzętarni czyni dzikim człowieka!
 — Czy nie widzisz, że jestem wściekły?... — wykrzyknął hrabia stając przed Saint-Lucem z założonemi rękami i twarzą, którą wykrzywiała boleść serca.
 — Widzę; złość ci nie do twarzy, jesteś straszny panie de Monsoreau.
 Hrabia pomimo woli dotknął szpady.
 — Ostrożnie — rzekł Saint-Luc — pan mię