Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/986

 — Przebacz pani, lecz chciałbym kilka słów z panią de Saint-Luc pomówić.
 — Najchętniej — odrzekła pani de Monsoreau — pójdę do ojca, wiem, że jest w bibliotece. Skoro rozmówisz się z mężem, tam cię oczekiwać będę.
 — Dobrze moja droga — odpowiedziała Joanna.
 Dyana oddaliła się, żegnając ją ręką i uśmiechem.
 Małżonkowie pozostali sami.
 — Co tam nowego?... — zapytała Joanna — zdajesz się smutnym i pomieszanym.
 — Tak — odpowiedział Saint-Luc.
 — Cóż się znów przytrafiło?
 — Mały wypadek.
 — Tobie?... — zapytała Joanna przerażona.
 — Nie mnie, ale znajomej mi osobie.
 — Której?
 — Tej, z którą się przechadzałem.
 — Panu de Monsoreau?
 — Tak, jemu. Biedny człowiek!
 — Cóż mu się stało?
 — Sądzę, że umarł.
 — Umarł?... — zawołała Joanna ze wzruszeniem — umarł!
 — Zapewne.