Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/987

 — Dopiero co głos jego słyszałam...
 — Właśnie dlatego umarł, że za wiele gadał.
 — Saint-Luc, mój przyjacielu — mówiła młoda kobieta chwytając męża za ręce.
 — Co? moja najmilsza?
 — Ty coś przedemną ukrywasz.
 — Ja?... nic, przysięgam ci; nawet powiem ci, gdzie umarł!
 — Gdzie zatem?
 — Tam, za murem, w tem samem miejscu, gdzie Bussy konia zostawiał.
 — Ty go zabiłeś?
 — Chciałaś, aby kto inny? było nas dwóch, ja powracam żywy, łatwy więc wniosek.
 — Nieszczęsny!...
 — Moja kochanko, on mię wyzywał, dobył nawet szpady.
 — To okropne!
 — Tegom się spodziewał; za ośm dni świętym go zrobicie.
 — Ależ ty nie możesz tutaj pozostać!... — mówiła Joanna — nie możesz pozostać pod dachem człowieka, którego zabiłeś.
 — Otóż właśnie dlatego przybiegłem, aby cię prosić o przygotowanie do drogi.