Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/988

 — Czy przynajmniej cię nie zranił?
 — Szczęściem zupełnie jestem nie tknięty, nawet jeden cios mnie nie trafił.
 — A więc jedziemy.
 — Jak można najprędzej, bo lada chwila, jak można przypuszczać, mogą odkryć wypadek.
 — Jaki wypadek!... — zawołała Joanna powracając do dawnej myśli, jak to często się zdarza.
 — A!... — odrzekł Saint-Luc.
 — Otóż — mówiła Joanna — pani de Monsoreau owdowiała!
 — Toż samo mówiłem przed chwilą.
 — Trzeba ją o tem uwiadomić.
 — Bój się Boga, moja Joasiu.
 — Powiem jej, a ty tymczasem kaź konie przygotować niby na spacer.
 — Wyborna myśl. Więcej ty masz przytomności odemnie, moja przyjaciółko, bo co ja, to głowę tracę?
 — Gdzież się udamy?
 — Do Paryża.
 — Do Paryża! a król?
 — Król o wszystkiem zapomniał; od czasu naszego wyjazdu, wiele zaszło wypadków, prócz tego, wojna... więc ze wszelkich względów przy królu być powinienem.