Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/99

 — Może lepiej, abym się oddaliła — rzekła młoda kobieta rumieniąc się.
 — Jeżeli koniecznie żądasz Joanno — mówił Saint-Luc tonem smutnym, każę cię odprowadzić do pałacu Montmorency. Lecz jeżeli jesteś tak dobrą, jak się spodziewam, osłodzisz smutne chwile twemu mężowi.
 — Jestem tak cierpiący na głowę, nerwy i wnętrzności, że król me zechce zatrzymywać smutnego towarzysza i zaraz mię odprawi.
 Joanna spuściła oczy.
 — Idź — rzekła — będę cię czekała, lecz powiem jak król: nie daj długo czekać na siebie.
 — Joasiu, moja druga Joasiu — mówił Saint-Luc — powrócę jak będę mógł najprędzej. Prócz tego, mam jednę myśl, którą ci za powrotem udzielę.
 — Masz myśl... która cię uwolni?
 — Spodziewam się.
 — A więc idź.
 — Kasper — rzekł Saint-Luc — nie pozwalaj wchodzić nikomu. Za kwadrans zamknij drzwi na klucz i przynieś mi go do króla. Następnie, powróć do pałacu i powiedz, aby byli spokojni o panią hrabinę. Jutro możesz tu przyjść.
 Kasper przyrzekł wykonać rozkazy uśmie-