Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/993

 Przypomniała sobie powieść arabską, w której mówią, że geniusz uwięziony w naczyniu miedzianem, przyrzekał zbogacić tego, ktoby go uwolnił; następnie, znudzony czekaniem, zaprzysięgał śmierć temu, ktokolwiekby podniósł wieko naczynia.
 I Katarzyna była taką.
 Najprzód zamierzała odpłacić grzecznością, ktokolwiekby wyszedł na przeciw niej.
 Następnie, zamierzała wywrzeć gniew cały na tego, kto się pierwszy pojawi.
 Bussy ukazał się przy bramie i spojrzał niepewnym wzrokiem.
 — Kto idzie? — zawołał.
 Katarzyna spodziewała się oznak uszanowania a dworzanie patrzyli jej w oczy.
 — Idźcie — rzekła — do bramy, odpowiedzcie na pytanie.
 Jeden dworzanin oddalił się.
 — Królowa-matka — powiedział — chce odwiedzić miasto Angen.
 — Bardzo dobrze — odparł Bussy — racz pan zwrócić się na lewo, osmdziesiąt ztąd kroków, napotkasz tam bramę boczną.
 — Boczną bramę — powtórzył dworzanin. — Boczna brama dla królowej?
 Bussy zdawał się nie słyszeć;.