Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/994

 Z przyjaciółmi, którzy się serdecznie śmieli, skierował się ku miejscu, w którem według danych instrukcyj, miała wysiąść królowa-matka.
 — Czy Wasza królewska mość słyszałaś? — pytał dworzanin — boczna brama!
 — Słyszałam; wejdźmy, którędy można.
 Błyskawica spojrzenia olśniła niezręcznego, który dał poznać jej upokorzenie.
 Orszak zwrócił się na lewo, tam bramę otworzono.
 Bussy pieszo, ze szpadą dobytą, postąpił i ukłonił się Katarzynie.
 Obok niego, liczne pióra zmiatały ziemię.
 — Witamy — rzekł — Waszą królewską mość w Angers.
 Przy nim stały bębny, które milczały i hallabardy, które się nie zniżyły.
 Królowa wysiadła z kolaski i podawszy rękę swojemu dworzaninowi, postępowała ku bramie, odpowiedziawszy wprzódy:
 — Dziękuję, panie Bussy.
 Było to zakończenie licznych uwag, jakie w głowie robiła.
 Szła z głową wzniesioną, aż Bussy zwrócił jej uwagę.
 — Ostrożnie, Najjaśniejsza pani, brama jest bardzo niska.