Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/995

 — A więc cóż począć? trzeba się zniżyć. Pierwszy raz w ten sposób wjeżdżam do miasta.
 Te wyrazy, wymówione ze znaczeniem, dały wiele do myślenia obecnym, nawet Bussy pokręcił wąsa i spojrzał na stronę.
 — Nie spodziewałeś się tego — rzekł mu Livarot do ucha.
 — Daj pokoi — odrzekł Bussy.
 Przeprowadzono kolaskę przez bramę i królowa wsiadła w nią znowu.
 Bussy i jego przyjaciele wsiedli na konie i jechali obok kolaski.
 — Gdzie mój syn! — rzekła nagle Katarzyna — nie widzę księcia Andegaweńskiego?
 Wyrazy, które chciała powściągnąć, wymknęły się pełne gniewu.
 Nieobecność Franciszka była nadmiarem uchybienia.
 — Książę jest chory — rzekł Bussy — i dla tego nie może mieć zaszczytu przyjęcia Waszej królewskiej mości.
 Tu Katarzyna największą okazała obłudę.
 — Chory! — zawołała — moje biedne dziecię. Panowie, spieszmy się; trzeba czuwać nad chorym.
 — Spieszmy jak można — odrzekł Bussy