Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/999

 Obsypywała księcia pieszczotami, całowała go i płakała, aż on sam się dziwił.
 — Mój synu — rzekła — czy w bardzo wielkiem byłeś niebezpieczeństwie?
 — Uciekając z Luwru, moja matko?
 — Nie; ale po ucieczce.
 — Jakto?
 — Ci, którzy ci pomagali w ucieczce...
 — I cóż?...
 — Byli, twojemi nieprzyjaciółmi.
 — Ona nic nie wie — pomyślał książę.
 — Król Nawarry, wieczna plaga naszego rodu...
 — Ha! — pomyślał Franciszek — ona wie wszystko.
 — Czy uwierzysz, on się chełpi z tego i myśli ciągnąć korzyści.
 — To niepodobna, jesteś w błędzie, moja matko.
 — Dla czego?
 — Bo on nie należał do mojej ucieczki, a choćby i należał, jestem jeszcze cały. Dwa lata już nie widziałem króla Nawarry.
 — Nie o tem mówiłam ci niebezpieczeństwie mój synu — odrzekła Katarzyna, widząc ze jej raz nie trafił celu.