Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/1130

słowem, aby zwrócić większa uwagę, pytałem się, skąd mógł przyjść taki smutek?
 — Czyż panu już ze sto razy nie mówiłam, że nie jestem szczęśliwą?
 — A, bo widzisz pani, ja nie wierzyłem temu.
 — Pan byłeś w błędzie, bo to jest prawdą i to dopiero od kilku dni.
 I pani Van-Dick, aby ukryć wzruszenie jakiego doznała w téj chwili, schyliła się chcąc podnieść chustkę na ziemi leżącą.
 — Ah! doprawdy? dodał Tristan, usuwając się nieco aby mógł lepiéj zobaczyć effekt pędzla, doprawdy?
 — Cóż więc takiego się pani przytrafiło?
 — Nie wiem, czy mam panu to powiedzieć?
 — Czy wczoraj nie przyrzekliśmy sobie przyjaźni i ufności?
 — Pani Van-Dick jeszcze wachała się.
 — I cóż? zapylał malarz.
 — A więc...
 — Wybacz pani, że przerywam, ale racz cokolwiek podnieść głowę i patrzeć na mnie, tak, tak, bardzo przepraszam. Mówiłaś pani?...
 — Pani Van-Dick zaczęła prowadzić rozmowę dość śmieszną, ze względu na obojętność te-