Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/1138

 — Czy przyrzekasz mi, dodała. odtąd nie być ze mną tak złośliwym?
 — Przyrzekam.
 — Wierzyć wszystko, co panu powiem?
 — Tak.
 I odgadnąć czego nie będę śmiała powiedzieć?
 — Zrobię wszystko z siebie co będę mógł.
 — No teraz przebaczam panu, rzekła, ocierając jeszcze raz oczy, potém podniosła się; jakże jestem brzydką, powiedziała, oczy mi się czerwienią, ale to pańska wina; pokaz no pan mój portret, niech zobaczę jak wyglądałam przed chwilą, bo teraz nie śmiem na siebie spojrzeć.
 Kazała usiąść Tristanowi przed portretem, a położywszy obie ręce na ramieniu malarza oparła głowę na ręku. Przecudownie, zawołała, ale ja nie jestem tak piękną.
 To mogę inny zacząć, rzekł z uśmiechem nasz mularz, ale uprzedzam panią, że zawsze cię odmaluję, taką jaką jesteś.
 Eufrozyna patrzyła Tristanowi w oczy z miłością.
 — Kochasz mnie choć trochę, przyjacielu? zapytała.
 — Ja pani? możesz że wątpić o moich szczerych uczuciach.