Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/1258

 — To nie dobrze zrobiłaś, trzeba było tylko młodemu człowiekowi powiedziéć, że traci napróżno czas, i byłoby się wszystko skończyło.
 — Tak ci się zdaje?
 — Zapewne.
 — No! otóż właśnie, powiedziałam mu wszystko to, a on na tém niepoprzestał.
 — Natenczas?
 — Natenczas, powiedziałam panu Van-Dick, że przybysz powinien dom nasz porzucić.
 — I cóż na to pan Van-Dick odpowiedział?
 — Wyśmiał mnie.
 — Nareszcie?
 — Nareszcie, ponieważ ten pan do niezniesienią mi się naprzykszał, oznajmiłam panu Van Dick, żeby wybierał do woli, lecz że koniecznie jedno z nas dwojga, musi dom porzucić, pan Tristan, albo ja, żona.
 — Tristan? zadrżawszy zapytała Ludwika?
 — Tak jest, czybyś go znała?
 — Może, jakże on wygląda?
 — Jest słuszny, brunet, oczy ma czarne; rysuje, śpiewa; jest to francuz. Miał kiedyś żonę, którą nadzwyczaj miał uwielbiać, i od śmierci jéj, już nigdy żadna kobieta równie mu się podobać nie może. Czy tego znałaś?