Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/1387

cznéj wprawdzie zgryzoty, ale zawsze bardzo bolesnéj i niepodobnéj do pokonania.
 — Biedny przyjacielu! niepocieszony jestem że ci to wszystko pan Van-Dick rozpowiedział, gdyż wołałbym był dostać od ciebie pchnięcie szpadą, niż widziéć cię tyle nieszczęśliwym.
 — O! ja się muszę uleczyć z téj nieszczęsnéj namiętności, i najpierwéj zacznę od tego, dodał Willem ze łzą w oku, która mu potém spadła po licach, zacznę od tego, że póki życia mego, nie ujrzę więcej téj kobiety.
 — A jakże dokażesz tego, zostając ciągle w domu pana Van-Dicka?
 — O! nie pozostanę dłużéj u niego, nadto wielebym cierpiał.
 — Cóż z sobą poczniesz?
 — Sam nie wiem.
 — Wybacz mi że się pytam. mój drogi Willemie, lecz powiedz mi czy możesz mieć zkąd inąd jakie utrzymanie? albo gdzie indziéj równie dobre miejsce?
 — Tak jest, mam maleńki dochód z którego będę mógł życie moje utrzymać.
 — Biedny mój przyjacielu! czy niechciałbyś jednéj rzeczy?
 — Jakiéj? powiedz mi.