Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/1457

rzec to grób jego. I wskazał Tristanowi miejsce na którym wzniesiona ziemia już się darniną pokryła.
 Ludwika uklękła na grobie, a wstając, zerwała nagietkę rosnącą na nim i schowała ją na pamiątkę.
 — Biedny przyjaciel! wymówił Tristan.
 — Oh tak! biedny! żałuj go pan, odezwał się starzec, niewiadomo prawdziwie dla czego znajdują się nieszczęśliwe i jakby przeklęte stworzenia od samego urodzenia, przez całe życie i w śmierci nawet swojéj.
 Poczciwy starzec, obtarł łzy rękawem od sukni.
 — Kiedyż znalazłeś ciało jego? zapytał Tristan.
 — Piętnastego zeszłego miesiąca, w piątek rano, odpowiedział starzec.
 — W piątek z zadziwieniem powtórzył Tristan.
 — Tak panie, odpowiedział starzec.
 — Ach! więc niezawodnie, trzeba widzę wierzyć w fatalność, wymówił Tristan.
 — I w Opatrzność, odezwała się Ludwika, nadstawiając ze łzawém okiem czoło Tristanowi.
 Potém oboje raz jeszcze pożegnawszy grób Henryka, zeszli zgóry trzymając się za ręce i często się odwracając, jakby chcieli żeby pamięć miejsca, widnokręgu, przeszłość i wszystkie w niéj wypadki i wszystko co za sobą zostawiali, głęboko się im wyryło w pamięci.

KONIEC.