Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/32

 — Że jest aniołem!
 — A więc jest cóś, czego ty nie wiesz matko moja — to jest, że ja kocham tego anioła.
 — Mylisz się wiedziałam o tém.
 — A wiedząc, dla czego nie mówiłaś im tego?
 — Bo ty sam nic mi nie mówiłeś.
 Tu nastąpiła chwila milczenia, pod czas któréj, matka Tristana rzuciła nań bacznem okiem i jego pomięszanie postrzegła.
 A kiedy potrzebujesz wrócić do Paryża? zapytała matka, zmieniając przedmiot rozmowy, dla zmuszenia go, ażeby sam powrócił do miejsca, na którym stanęli i ażeby wyznał jéj wszystko, co miał jej do powiedzenia.
 — Słuchaj! odrzekł powstawszy z miejsca swego i siadając na małym stołeczku przy jéj nogach, gdzie będąc dzieckiem zwykł był siadywać: „Ja nie mogę się przekonać, nie mogę przezwyciężyć do porzucenia Ludwiki.“
 — „No! to mój drogi, trzeba żebyś ją poślubił.“
 — „Jakto! zawołał Tristan, rzucając się ze łzami w objęcia matki, któréj ledwie nie udusił uściskami, „Jakto! ty pozwalasz?