Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/389

my. Doszedł do trawnika i tam się zatrzymał, patrząc na jezioro odbijające światło księżyca, które zdawało się być srebrem płynném napełnione: jak lunatyk nie myślący i nie niewidzący, otworzył drzwi od ogrodu i zszedł po nad brzeg jeziora.
 Wtedy usiadł, patrzył jak każda chwila powiększała ciemność nocy, która na wzajem zabierała w osłonę swoją czas i godziny.
 To rozpatrywanie się długo trwało, bo już słońce ukazało się na horyzoncie, kiedy Tristan usłyszawszy za sobą siąpanie odwrócił się i postrzegł uśmiechającą się do niego Henrykę.
 — Już rozmyślasz, wielki filozofie? wyrzekła hrabina.
 — Już wstałaś, piękna jutrzenko? odpowiedział Tristan.
 — Kiedy się uśnie wtenczas gdy gwiazdy wstają, trzeba naturalnie wstać kiedy one spać idą.
 — Ja od północy już nie śpię.
 — I cóżeś robił?
 — Marzyłem, rozmyślałem jak powiedziałaś.
 — A o czém?
 — O tobie.
 — Pochlebco!