Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/515

 — A czy przypadkiem nie mówił ci Henryk co dentysta powiedział, wprawiając jéj świeżo ząb wyrwany?
 — Powiedzał jéj: że mały Sabaudczyk mając prześliczne zęby, postanowił je sprzedać.
 — Ah! Boże! w jakim to czasie być mogło?
 — Rok temu.
 — Ah! to właśnie tak! odpowiedziała Henryka, i upadła na krzesło z konwulsyjném śmiechem.
 — Cóż ci jest? czego się śmiejesz? zapytał Tristan.
 Młoda kobieta chciała przemówić, odpowiedziéć, lecz nie mogła, dla nadzwyczajnego śmiechu; tak szczerze i serdecznie się śmiała, że Tristan tym przykładem pociągniony, mimo woli śmiał się także, a potém się odezwał:
 — Ależ to strasznie, to okrutnie tak się śmiać z biednego chłopca.
 — Cóż chcesz! odpowiadała czasami Henryka. kiedy to takie śmieszne, takie ciekawe.
 — Cóż tak ciekawego?
 — To, co mi się zdarzyło.
 — Ależ cóż ci się wydarzyło.
 Odpowiedź była niepodobną, bo ile razy