Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/540

 — No! widzę, wymówił, że mi już nic nie pozostaje, tylko pójść za radą Henryka.
 — Jakaż to rada?
 — Żeby odjechać.
 — Odjechać? z zadziwieniem odparła Henryka.
 — Tak jest.
 — A to dla czego?
 — Dla tego, że na teraz moja bytność jest tu niepotrzebną, a z czasem, mogłaby się stać śmieszną.
 — Wytłomacz się.
 — Chcę mówić pani, że dotąd ta twoja zimna obojętność może pochodzić tylko z woli twojéj, i że późniéj można jéj będzie nadać boleśniejszą dla mnie przyczynę. Nie powinniśmy czekać chwili, w któréj pani staniesz się więcéj występną, a ja bardziéj smutny, z przymuszonego rozłączenia. Henryka zarumieniła się, ale Tristan tego nie widział.
 — To bardzo le panie! odpowiedziała, mówić takie rzeczy. Dotąd nie masz mi nic do wyrzucenia, i nie wiem w jakim celu mówisz to wszystko.
 — To jest pani: że obawiam się, abym nie