Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/553

ka nieco się uchyliła, i pozwalała dostrzedz główkę Henryki. Późniéj firanka zasłoniła się, główka jak sen zniknęła, a Henryk z tryumfującą miną, zmierzał do furtki ogrodowéj.
 Tristan, jako wychowaniec Seraju, wiedział wszystkie przejścia, przybył przed przyjacielem swoim do furtki, tak zręcznie, że w chwili kiedy Henryk miał jéj dotknąć kluczem, ujrzał Tristana, bladego, z groźną miną, strzegącego mu przejścia, tak prawie, jak ów smok, przy Hesperyjskich ogrodach.
 — Broń twoja panie? odezwał się Tristan.
 — Moja bron? odpowiedział Henryk.
 — Tak jest.
 — Ah! jeżelibym się miał bić wziąłbym szpadę.
 — Dobrze panie, będę się bił na szpady.
 — A to dlaczego?
 — Żeby pana zabić.
 — Czyś oszalał?
 — Dosyć już jednéj obelgi, panie, proszę o zawieszenie obrazy.
 — Ja się z panem bić nie będę.
 — Czy można wiedziéć dlaczego?
 — Bo nie możemy się bić razem. Spotkaliśmy się pierwszy raz w miejscu, w którém mieliśmy obadwa umrzéć, a nie umarliśmy. Pan