Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/579

 — Obydwie! niestety! oh kobiety! kobiety!
 — Ah! jakże pan masz słuszność! panie! jakże twój wykrzyknik słodko zabrzmiał sercu memu! kochałeś ją więc? bardzo?
 — Czy ją kochałem!
 — A ona cię zdradziła? zapytał człowiek w niebieskich pończochach, przerzucając laskę pod pachę i składając na krzyż ręce, z nachyleniem głowy na znak litości.
 — Zdradziła mnie, wespół z człowiekiem któremu życie uratowałem!
 — A któren cię za to jeszcze pchnął szpadą.
 — Właśnie tak, panie, lecz któż ci to powiedział?
 — Nikt... domyślam się... świat zawsze jednostajny, tak, że ledwie przysunąłem się do ciebie młody człowieku...
 — Rozmyślałem i zanurzałem się w najsmutniejsze myśli. Bo jak mnie widzisz, nie wiem gdzie się udać, wszystko co mam, jest u téj kobiety a wolałbym umrzeć niż ją zobaczyć.
 — Żyliście więc razem?
 — Tak jest panie; było to życie najsłodsze, i najmilsze o jakim tylko można marzyć. Rano jeździliśmy konno, fechtowaliśmy się, strzelali