Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/648

 — Wiem o tém, ale że kłamstwo więcéj niż prawda robi dochodu, wole więc kłamać.
 — Rozbiesz mnie Rozeto.
 — Jestem na rozkazy pani.
 — Ah! moja biedna Rozeto! wymówiła Lea z westchnieniem.
 — Któż to jest przyczyną, że pani tak wzdycha? czyby to było z żalu, że pani już nie kocha pana Barona? czy obawa, iż pani myślisz że cię może kto inny nie kocha? ale toby było niepodobieństwem.
 — Nie, ale z bojaźni abym nie kochała.
 — Doprawdy?
 — Doprawdy.
 — A więc rozumiem teraz dla czego pani tak smutna; gdyby mi się podobne nieszczęście przytrafiło, tobym się utopiła.
 — Czy taką mi radę dajesz?
 — Nie pani, to po prostu robię uwagę, sama dla siebie: zresztą, pani odemnie oddzielona jesteś wielką przestrzenią, więc i wrażenia nasze także daleko jedne od drugich: czy młody?
 — Tak jest.
 — A piękny?
 — Tak jest.
 — Bronet.